Park Jedności Narodowej to dawniej lasek Załęże lub Maikuhle - prawdopodobnie najstarszy park miejski w Polsce. Park im. Jedności Narodowej położony jest w zachodniej części miasta po lewej stronie Parsęty między ulicami K. Arciszewskiego, Wiosenną i plażą morską. Od strony zachodniej graniczy z terenem Zespołu Szkół Morskich, a od strony wschodniej z terenem wojskowym. Powierzchnia parku wynosi 6,5 ha. Jest to park spacerowo-wypoczynkowy, przeznaczony do rekreacji biernej. Główna aleja wyłożona jest kostką granitową, a pozostałe są wysypane żwirem i utwardzone. Wzdłuż alejek ustawiono ławki wypoczynkowe, a znajdujący się tu staw otoczony jest kamiennym murkiem. Opiekę nad parkiem sprawuje Gmina Miasto Kołobrzeg. Park wpisany jest jako zabytek do rejestru Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków (nr 927 z dn.14/XII 1976). Przy głównym wejściu do parku oraz od strony północnej przy zejściu na plażę znajdują się obiekty gastronomiczne (smażalnie, bary, kawiarnie), liczne ławki na terenie parku i na tarasie widokowym przy zejściu na plażę.
Park im. Jedności Narodowej - wcześniej Park Zachodni - obecną rolę spełnia dopiero od 1971 roku. Wcześniej był tu cmentarz ewangelicki i w tym charakterze był użytkowany do końca II wojny światowej. „Był to główny Centralny Cmentarz Komunalny, będący własnością miasta. Zorganizował go i zaprojektował Henryk Martens, słynny kołobrzeski ogrodnik, twórca bindażu - Alei Grabowej i Ogrodu Różanego. Cmentarz otwarto 23 listopada 1881 roku. Był to cmentarz nie związany z żadną organizacją religijną. Chowano tu ludzi różnych wyznań między innymi katolików, którzy nie mieli własnego cmentarza. W 1913 roku wybudowano tu krematorium. Na terenie Niemiec w XX wieku kremacja zwłok stawała się coraz popularniejsza. Ten trend zapanował też w Kołobrzegu. Na cmentarzu komunalnym pochowano wielu ludzi zasłużonych dla miasta. Był tu grobowiec lekarskiej rodziny Behrendów, grób fundatora kołobrzeskiej biblioteki Harrego Hardera, a także ks. Emila Sebastiana – ostatniego proboszcza katolickiego w kościele Św. Marcina, który płynnie mówił i pisał po polsku. Na tym cmentarzu spoczęły szczątki jego organizatora Henryka Martena.” [Hieronim Kroczyński, Cmentarze i lapidaria.
W 1863 roku został zatwierdzony nowy układ parków przez Ministerstwo Wojny i tak 6.I.1864 roku powstała dzielnica Maikuhle - dzielnica Załęże. Analiza porównawcza planów z 1880 i 1906 r. z planem współczesnym parku wykazała, że jego obrzeża były dawniej częścią parku ‘Die Maikuhle’. Zachowany częściowo pierwotny układ alejek pozwala przypuszczać, że w I połowie XX w. teren cmentarza był powiększany stopniowo w kierunku południowo-zachodnim. Układ kompozycyjny południowej części cmentarza nawiązywał stylowo do krajobrazowego charakteru otaczającego parku, natomiast pozostała część założenia miała układ geometryczny. Alejki przecinały się pod kątem prostym dzieląc cmentarz na prostokątne kwatery, obsadzone pojedynczymi rzędami klonów pospolitych i jaworów. Po zdobyciu Kołobrzegu 18.III.1945 roku, cmentarz notorycznie dewastowano aż do lat 60- tych. W 1971 roku cmentarz zlikwidowano a później tylko prowizorycznie zagospodarowano i zaadaptowano na park do wypoczynku biernego. Przez 25 lat cmentarza nie użytkowano i wskutek wystąpienia samosiewów, zagłuszenia bardziej wymagających form przez ekspansywne gatunki drzew i krzewów dawny geometryczny układ uległ deformacji nabierając charakteru leśnego. W roku 2000 zostało otwarte w parku lapidarium niemieckie przy ulicy K. Arciszewskiego.
